We Dwalen Af gaat over – ja, wat eigenlijk precies? De dingen in het leven. Of beter gezegd de dwalingen in het leven. Van Michiel Huisman tot de Spice Girls. Van ongemakkelijk zijn tot heerlijk eten.
Mensen die zeggen dat ze niet van stamppot houden, hebben het volgens mij gewoon niet begrepen. De Nederlandse keuken is zeker geen culinair hoogtepunt en zelfs met mijn goddelijke uitvoering van andijviestamp ga ik Masterchef niet winnen, maar man. Wat kan je in de winter, als je tenen eraf vriezen, je bril beslaat en je adem in wolkjes voor je ogen hangt onwijs veel zin hebben in zo’n dampende berg stoemp (hihi).
Als ik ergens in zou geloven, dan zou het in de United Church of Bacon zijn. Niet omdat ik graag in een hoger wezen geloof dat een plan voor me heeft (hé, hoger wezen, what the fuck is up met dit plan dan? Was je dronken toen je een plan voor mij verzon?), maar omdat bacon alles omvat wat goed en puur is in dit leven. Uh, nou ja, naast dat het superzielig is voor varkens dat ze geslacht worden op gruwelijke wijze en zo, maar ja, wees dan ook niet zo verdomd lekker. #sorrynotsorry
Bij ‘stout’ dacht ik altijd aan Marlies Dekkers, Heleen van Royen en verlepte middelbarevrouwenborsten in rolladebeha’s met zirkonia’s. Tot voor kort dan. Nu denk ik bij stout aan sappige dode koeien, een fantastisch verschijnsel dat ‘dessertparade’ heet en tongstrelende rode wijn. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Als je mazzel hebt, verzamel je in je leven een fijne collectie vrienden om je heen. Vrienden die je uitdagen om meer uit jezelf te halen, die je overtuigen die onbekende en angstaanjagend diepe sprongen te wagen, en vrienden die je meenemen naar de beste restaurants van de stad, binnen een maand nadat die openen. Die wijn voor je bestellen die zo lekker is dat je bijna van moet huilen van blijdschap. En waar je nog een goed gesprek mee kan voeren ook – met de vrienden dus, niet de wijn.
Ik besloot onlangs dat het eens tijd was om iets anders te maken dan gebakken aardappeltjes/pasta/lasagne (ja, mijn eetpatroon is zeer gevarieerd). Daarom zat ik voor de verandering weer eens op Culy te browsen. Weer eens. Ik zeg dat alsof ik er dagelijks op zit te kijken op zoek naar wat voor creatief culinair brouwsel ik nu weer zal maken. Dat is niet waar. Ik kijk er hoogstens drie keer per maand op. Maar goed, onlangs was dus een van die drie keren. En toen kwam ik dit recept van Sophie Dahl tegen. Of ik Sophie Dahl leuk vind of niet is weer een heel ander verhaal, maar koken kan ze wel en ze is ook getrouwd met Jamie Cullum die 5 turven kleiner is dan zij dus ja, dat spreekt toch een beetje in haar voordeel.
Lees verder “Rachelle kookt over – Quiche met ui, spek en andere troep”
Nou. Dit was een van mijn meest recente creaties. En weet je wat? Het was best te eten. Het recept, dat kwam van Culy. En ik dacht, laten we het eens proberen. Zelfs Amerikaanse studenten kunnen dit. En we weten allemaal hoeveel hersencellen 1) Amerikanen en 2) studenten hebben. Dus die combinatie zal niet al te positief voor de hoogte van hun IQ uitpakken.
‘Hoe vaak ga jij eigenlijk uit eten?’ Zo’n vraag die je met je neus op de feiten drukt. Vaak namelijk. Zo vaak, dat erover schrijven de enige manier is om het aantal etentjes te legitimeren. Een portie toetsenbord en een snufje alliteratie en Sara schuift aan was geboren. Weinig dingen in het leven zijn zo stressvol als verhuizen. Zeggen ze. Achteraf viel het alles mee, vooral omdat we professionele hulp hadden ingeroepen – altijd een goed idee. Overigens waren we al eens eerder verhuisd, zo’n vierenhalf jaar geleden. Die periode roept inderdaad weinig warme herinneringen op. Het leek ons daarom een goed idee om, de zondag voordat het zo ver was, nog even met z’n tweetjes uit eten te gaan. Een verse romantische herinnering om aan terug te denken als je elkaar twee dagen later met kromgeslagen hollewandpluggen en splinterige PAX-planken aan het bekogelen bent.
Er zijn mensen die fantastisch culinair zijn aangelegd. Je kent ze vast. Die nodigen je dan uit op dinerpartijtjes en maken dan een 3-gangendiner alsof het niks is. ‘Oh, dit?’ zeggen ze dan. ‘Nee joh, da’s niet moeilijk. Dat kan iedereen!’ Ik heb ongeveer net zo’n grote hekel aan als evenveel respect voor die mensen. Want ik bezit misschien een aantal kwaliteiten (zonder kauwen te eten bijvoorbeeld); koken is er niet een van.
Elke paar minuten verrijst er een nieuwe hippe eettent in Amsterdam waar je gegeten moet hebben. De eerste week valt er dan geen reservering te krijgen tenzij je een voetballer/Doutzen/Lil Kleine bent. Of het eten, de drank en de wijn goed is, dat doet er eigenlijk niet zoveel toe. Die eerste week dan. Daarna moeten de restaurants het toch echt wel hebben van kwaliteit. Het is ook na die eerste week (soms 2) dat de gewone plebs worden toegelaten. En dan is het onze tijd om het eten te testen, de bediening moeilijke vragen te stellen en al dan wel al dan niet tevreden ons zuurverdiende geld aan ze te overhandigen.
